Do niedawna okna w budynkach wykonywane były z jednolitego drewna niedostatecznie wysuszonego, skutkiem czego, po krótkim okresie czasu stawały się one nieszczelne. Powstające szczeliny między skrzydłami okna i ościeżnicy (futryny), między ościeżnicą i murem oraz między szybą a drewnianą ramą skrzydła, doprowadzały do pomieszczenia często więcej powietrza zewnętrznego, niż wymagały tego normy wentylacyjne.

Sytuacja ta uległa radykalnej zmianie, gdy w budynkach zastosowane zostały szczelne okna wykonane z tworzyw sztucznych (PCV), drewna klejonego lub profili aluminiowych, mających niski współczynnik infiltracji powietrza.
Wprowadzona do normy PN-83/ B-03430 [1] zmiana Az3 przewiduje rozwiązania, których pierwotnie się nie stosowało. Rozwiązania te wymuszone zostały powszechnym stosowaniem szczelnych okien o niskim współczynniku infiltracji powietrza [mniejszym niż 0,3 m3/ (m.h.daPa2/3)].

Norma przewiduje, w przypadku stosowania „szczelnych” okien, że do pomieszczenia należy doprowadzić powietrze zewnętrzne przez nawiewniki o regulowanym stopniu otwarcia, które mają być usytuowane:

• w górnej części okna (w ościeżnicy, ramie skrzydła, między ramą skrzydła a górną krawędzią szyby zespolonej), lub
• w otworze okiennym (między nadprożem a górną krawędzią ościeżnicy, w obudowie rolety zewnętrznej), lub
• w przegrodzie zewnętrznej pod oknem.

Jednocześnie norma przewiduje, że dla wentylacji grawitacyjnej, strumień objętości powietrza przepływającego przez nawiewnik, przy różnicy ciśnień po obu jego stronach wynoszącej Ap = 10 Pa, powinien się mieścić w granicach od 20 m3/h do 50 m3/h.

Wobec często popełnianych błędów projektowych w doborze nawiewników, ujawniających się dopiero w eksploatacji mieszkań, rozpatrzmy niektóre z problemów dotyczących zasad ich działania. Rozważanie ograniczono do powszechnie stosowanych nawiewników okiennych (okienne listwy wentylacyjne, nawiewniki nadszybowe) oraz do nawiewników podokiennych.